|
Δημήτρης Πικιώνης
Η έκθεση της γλύπτριας Ναταλίας Κωνσταντινίδη-Μελά
Είναι τον καιρό εκείνο που η
γλύπτρια άρχισε να καταπιάνεται με κάποια ανάγλυφα σε
μάρμαρο που παρίσταναν τον κλέφτη του ‘21 σ’ όλη του τη
δόξα της νιότης και της αντρείας. Ήταν κι αυτό ένα από
τα έμμονα θέματά της, που ολοένα το δούλευε αναζητώντας
έναν ανώτερο βαθμό έκφρασης. Και πόσο ωρίμασε μέσα της
το ίνδαλμα αυτής της μορφής τ’ αποδεικνύει η σειρά των
παλικαριών της τελευταίας της έκθεσης, για τα οποία θα
μιλήσω παρακάτω (...)
Δύο ειδών είναι τα εκθέματα της
Ναταλίας Μελά-Κωνσταντινίδη εις την έκθεση της: Εκείνα
που απεικονίζουν το πανάκριβο θέμα που φώλιαζε εις το
βάθος της ψυχής της και που εις την επιτέλεσή του
γυρίζει και τώρα και θε να ξαναγυρίζει αέναα και εις το
μέλλον: Εννοώ το αείζωο σύμβολο της ρωμιοσύνης: το
παλικάρι.
Τα επίλοιπα είναι είτε αφηρημένα
αντικείμενα συντεθειμένα από αντικείμενα ατέρμονης
χρείας της επίγειας ζωής μας όσα χάλκευε από αιώνες ο
άνθρωπος απ’ τον καιρό του χωλού θεού, του Ηφαίστου, ως
τα τώρα, ως το τέλος της ανθρώπινης ζωής.
συνεχίζει
|
